Wakker worden in een zetel, voelbaar niet gemaakt om op te slapen, voeten op een aparte stoel, hoofd recht in de zon. Wakker worden met een mond zo droog als Phillipe Geubels, een rug als een plank en een hoofd dat bonkt als de gemiddelde johnnybak. Wakker worden en beseffen dat je straks Admiral Freebee in MOD gaat kijken… hello sunshine!!
Aankomen, snel een pintje en wat bijpraten met wat bekenden. Het licht in de zaal gaat langzaam uit en voor mij langzaam terug aan. De Admiral stapt vastberaden het podium op en snoert zijn gitaar om, showtime!
Wat meteen opvalt is dat Van Laere weeral een hertimmerde band bij heeft. Bjorn Erickson bespeeld de gitaar, Filip Cauwelier (aka Flip Kowlier) neemt de basgitaar voor zijn rekening, Tim Coene doet het als gitarist-toetsenist en Jules Lemmens , blijkbaar een dorpsgenoot van ondergetekende, op de drums!
Blues for the hypochondriac opent de show, grauwe gitaar en Freebee die vanaf het eerste moment zijn stembanden het publiek in katapulteert. Je zou beginnen te denken dat Van Laere in een vorig leven als straatpredikant de kost verdiende, heel het concert lang gooit hij waanzinnige, opmerkelijke en grappige wijsheden tussen zijn lyrics in, zeer amusant voor het oor én het hoofd!
De eerste single uit het nieuwe album The Honey & The Knife , Always On The Run staat als derde op de setlist. De band speelt het nummer superstrak, wat een zalige groove voorbrengt. Op de plaat klonk het alsof Freebee hier, met succes, een track wou neerzetten als Miss You van de Stones maar live lijkt het alsof ie de gladde Mick Jagger heeft vervangen door een hartverscheurende Tom Waits. Zeer knappe versie van dit toch echt wel aanstekelijk nummer.
Van de elektrische naar de akoestische gitaar, Look at what love has done, een innemend, heerlijk nummer. Vlaanderen vindt zijn eigen Neil Young terug in de persoon van Tom Van Laere, de man heeft twee kanten , de woeste rocker en de bekoorlijke singer-songwriter en beiden zijn zeer overtuigend. Wat het jammer maakt bij dergelijke nummers is dat het achtergrondlawaai van het publiek de sfeer wat kan breken, Freebee reageert hierop door een ruige versie van My hippie ain’t hip neer te zetten, de song loopt uit in een coole jam waarop de frontman zijn band voorstelt.
In het midden van de set passeert Living for the weekend de revue, een track met zeer meezingbare lyrics ( Marcha, Marcha / If your lucky…) én eentje die het altijd goed doet! Toen was het tijd voor een van de mooiste momenten van het concert: Fools like us. Van Laere brengt dit als een ode aan zijn grootvader die zijn carrière op de voet volgt. Op een dag zegt hij tegen Tom “Waarom schrijf je niet eens een nummer als Fly me to the moon?” en dit nummer blijkt het resultaat. Mooi gebracht en een van de meest intieme momenten van de set.
Hits als Rags N Run, Ever Present en Hope Alone maken het feest compleet, op een gegeven moment komt zelfs de zangeres van Few Bits het gezelschap vervoegen. Van Laere blijft gaan en op een moment merkt hijzelf op: “Ik weet gewoon nooit wanneer ik moet stoppen!” tot groot jolijt van het publiek! Uiteindelijk slaat hij de laatste noten aan en loopt hij zelfvoldaan van het podium, job done!
Na het concert was ik zwaar onder de indruk van de veelzijdigheid van Admiral en zijn band. We mogen blij zijn dat we nog dergelijke artiesten in ons belgenlandje hebben rondlopen, ze leggen de lat hoog voor andere muzikanten, wat de kans op kwaliteit enkel ten goede komt. Van Laere mag nog jaren terugkomen, ik zal er steeds bij zijn, met of zonder kater!
Setlist:
Met dank aan Muziekodroom en Muts voor de foto's
Geen opmerkingen:
Een reactie posten