Jawel Mr Fingerpicking himself stond op 21 maart in het Cultureel Centrum van Leopoldsburg en wij waren erbij! Druk op Meer Lezen voor het volledige verslag!
Het voorprogramma werd verzorgd door een Australisch duo genaamd Lamplight, een duo dat zich manifesteerde met een akoestisch gitaartje en een heuse contrabas. De interactie tussen de twee muzikanten zorgde voor lachwekkende taferelen en een ontspannen sfeertje. Hun sound was een kruising tussen Fleet Foxes, Bon Iver en Gravenhurst, soms opwekkend soms somber. Na 5 aangename songs gaven ze er de brui aan en maakten ze het publiek warm voor de hoofdact: Tommy Emmanuel!
Tommy Emmanuel leerde gitaarspelen toen hij vier was; op het gehoor, zonder lessen of instructies. Wonderkind Tommy tourde met zijn familie door Australië, om geld te verdienen. Toen hij twaalf was begon hij gitaarlessen te geven.
Ondertussen heeft Tommy Emmanuel dertien albums op zijn naam staan. De lijst van grote namen die hij begeleidde is lang en divers: Olivia Newton John, Al Jarreau, Eric Clapton, .… En deze virtuoos stond op het punt het podium te bestijgen!
Na een korte pauze kon het spektakel beginnen, de belichting trok traag weg en uit de coulissen verscheen the man himself! Hij sprong letterlijk de bühne op en je zag dat hij er zin in had! Hij opende met Finger Lakes, een pracht van een nummer, om zo in een recordtempo de eerste 4 songs af te werken. Wat je meteen opvalt is het feit dat hij écht wel een van de beste gitaristen ter wereld is, ongelooflijk welke klanken hij uit een gitaar kan halen! Er op slaan, vegen, wrijven, trekken, duwen, … elke mogelijke handeling passeert de revue en het beste is dat dit ook nog eens goed klinkt! Als je je ogen zou sluiten zou je het gevoel hebben dat je naar een piano of drum aan het luisteren bent maar Emmanuel haalt deze klanken gewoon allemaal uit zijn gitaartje, wat fantastisch is om live te zien!
Al vroeg in de set speelde hij zijn klassieker Classical Gas, origineel een nummer van Mason Williams maar wereldbekend geworden in de versie van Emmanuel. Het is een nummer dat iedere gitarist wel eens geprobeerd heeft om na te spelen. Maar als je dan de live versie van deze snarendrijver hoort besef je dat je toch nog X aantal jaartjes oefenen voor de boeg hebt. De snelheid en precisie waarmee hij gitaar speelt is bijna niet te vatten. Zo een snelle vingerbewegingen heb ik niet meer gezien sinds het Gameboy tijdperk!
Het leuke aan een concert van Tommy Emmanuel is het feit dat hij zijn eigen werk combineert met het coveren van het betere werk van anderen. Zo speelde hij een amusante medley van Beatles nummers (Here Comes The Sun, When I’m 64, Daytripper, Lady Madonna), een ode aan Django Reinhardt (Nuages), een leuke versie van The Entertainer van Scott Joplin en wat van zijn eigen idolen Chet Atkins, Randy Goodrum en Jerry Reed. Dit zorgde ervoor dat het concert verrassend en aangenaam was voor iedereen, je moest niet al het werk van Emmanuel kennen om een leuke avond te hebben.
Het mooiste nummer van zijn hand hield hij voor de bisronde, Angelina. Een nummer dat hij schreef voor zijn jongste dochtertje, het nummer zit boordevol gevoel en dat merk je ook. Hij speelt het met zo een passie en zo secuur dat je er echt stil van wordt.
Emmanuel speelde zijn laatste nummer, het licht ging uit en de zaal stroomde leeg. Wat een avond! Zelden iemand gezien die op dergelijke manier zijn instrument onder de knie heeft. Ik kon me opeens een beetje inbeelden hoe een muziekliefhebber in de sixties terug kwam van een Hendrix optreden, pure bewondering! Het is gewoon iets dat je moet gezien hebben voordat je het volledig begrijpt…. Een ding staat vast, wij zijn er volgende keer zeker terug bij!
Met dank aan:
CC Leopoldsburg
Foto’s:
Muts
Was vet!
BeantwoordenVerwijderen"Zo een snelle vingerbewegingen heb ik niet meer gezien sinds het Gameboy tijdperk!"
BeantwoordenVerwijderenHaha, idd!